บทที่ 3 [เริ่มต้นการเป็นทหารเรือ ที่ ร้อย.2 พัน.1]

   กลับมาต่อกันที่บทที่ 3 ครับ หลังจากบทที่แล้วผมได้มาประจำการเป็นทหารใหม่ที่ ศฝท. หรือชื่อเต็มๆคือ "ศูนย์ฝึกทหารใหม่" หลังจากเข้ามาอยู่ ผมก็ได้รู้จักเพื่อน 1 คนที่เป็นบัดดี้กันคือ "ไอบอย"  บอยเป็นคนจังหวัดลพบุรีครับ ตัวสูงและผอมกว่าผมหน่อยพูดไม่ค่อยเก่งเหมือนกัน หลังจากคุยกันสักพักผมถือว่าผมโชคดีกว่ามันหน่อยครับ มันบอกว่ามันเอาเงินติดตัวมาแค่ 100 บาท (อนาจจิต) เหตุผลที่เอามาน้อยเพราะว่าสัสดีบอก เหมือนๆกันครับ บอกว่าที่ค่ายเขาไม่ให้ใช้เงิน แต่บอยคิดผิดถนัด ที่ว่าเป็นทหารเกณฑ์แล้วห้ามใช้เงินจริงๆผมว่าอาจจะเป็นแค่ทหารบกนะครับเห็นญาติกันที่จับได้ ทบ. บอกว่าพอไปถึงถ้ามีเงินเข้าจะเก็บหมดเลย แล้วลงบัญชีว่าเป็นเงินฝากไว้ ที่ทำแบบนั้น เขากลัวทหารจะหนีครับ แต่ทหารเรือนี่ตรงกันข้ามเลยครับ พอเลิกฝึกหลังกินข้าวเย็นตอน 5 โมงเย็น เขาจะปล่อยให้ไปซื้อของใช้ได้ที่ "แผง" พูดง่ายๆเหมือนตลาดนัดยังไงยังงั้นเลยครับ มีขายทั้งข้าว ขนม ผลไม้ ข้าวของเครื่องใช้ เกือบจะครบทุกอย่างเลยทีเดียว
   วกกลับมาที่กองร้อยเหมือนเดิมนะครับ  พอผมอยู่ที่กองร้อยหลังจากเก็บของเสร็จ ก็ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกหลายคน มีทั้งจากจังหวัดเดียวกัน หรือ จากจังหวัดอื่นๆ รวมๆแล้วเกือบ 10 คน ผมก็เริ่มอุ่นใจขึ้นหน่อยครับมีเพื่อนแล้ว ไม่เหงา วันแรกไม่ได้ทำอะไรครับ เพราะว่าส่วนหนึ่ง คนยังมาจากจังหวัดต่างๆไม่ครบด้วยครับ ส่วนใหญ่พวกที่มาจากภาคใต้จะยังมากันไม่ถึง เพราะต้องเดินทางด้วยรถไฟ ทางกองร้อยจึงยังไม่ได้ให้ทำอะไรมากครับ แต่ก็ได้มีการชี้แจงว่าห้ามออกนอกบริเวณกองร้อย จะให้ไปไหนได้ครับ รอบๆมีแต่ป่าแต่เขา ออกไปมีหลงแน่นอน
  หลังจากนั้น 2 วันเมื่อทหารที่จะมาประจำการในกองร้อยมากันครบแล้ว ในกองร้อยผม มีคนทั้งหมดประมาณ 150 กว่าคนครับ มี 3 หมวด ก็หมวดละ 50 คนได้ ซึ่งจากทหารทั้งหมด จะมีมาจากภาคใต้เยอะที่สุดครับ ประมาณ 40% รองลงมาก็ภาคอีสานครับประมาณ 30% ที่เหลือก็ภาคกลางและภาคตะวันตกกับตะวันออกเฉลี่ยๆกัน ซึ่งการที่มีเด็กใต้เยอะที่สุด และสังเกตุดู คนภาคนี้จะอยู่รวมกลุ่มกันหมดเลยครับ ยกเว้นพวกที่นับถือ ศาสนาอิสลาม พวกนี้จะแยกรวมกันเป็นอีกกลุ่มหนึ่ง ดังนั้นในกองร้อยผม หรืออาจจะทุกกองร้อยก็ว่าได้ เด็กใต้จะเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดครับ แต่พวกนี้ก็ไม่ได้วางตัวเป็นอันธพาลในกองร้อยนะครับ อย่างน้อยในกองร้อยผมก็ไม่ใช่น่ะครับ พวกนี้จะตั้งวงสรวลเสเฮฮากันไปตามเรื่อง กับภาคอื่นๆก็ทำความรู้จักกันเป็นเสต็ปๆไปครับ เพราะแต่ละหมวดจะรวมกันหลายๆภาคครับ ดังนั้นในระดับที่จะสนิทกันต่อไปคือ พวกที่อยู่ในหมวดเดียวกัน เพราะว่าในตอนฝึกจะแยกฝึกเป็นหมวดๆครับ ทำให้รู้จักกันมากขึ้นครับ จนใกล้ๆจะครบสองเดือนนี้ แทบจะรู้จักกันทั้งกองร้อย
  เมื่อแยกหมวด ครบหมดแล้ว การฝึกก็ได้เริ่มขึ้น โดยในเดือนแรกเขาจะให้ฝึก "บุคคลท่ามือเปล่า" เดือนที่สอง จะฝึก "บุคคลท่าอาวุธ" โดยการฝึกจะแบ่งเป็นฝึกบุคคลท่ามือเปล่าครึ่งวัน และอีกครึ่งวันจะเป็นการเรียนภาคทฤษฎี ก็เรียนพวก การผูกเงื่อน การดับเพลิง การกรรเชียงเรือ วินัยของทหารเรือ ฯลฯ โดยที่ ถ้าวันไหนตอนเช้าฝึกบุคคลท่าอาวุธ ในตอนบ่ายก็จะเป็นการเรียนภาคทฤษฎี เขาจะมีเป็นคล้ายๆตารางสอนให้จดไว้ครับ ว่าวันนี้จะเรียนอะไรบ้าง โดยรวมๆแล้วระยะเวลาเรียน 2 เดือน ไม่ได้รู้อะไรมากหรอกครับ อาจจะรู้แค่พื้นฐาน แค่ให้ปฏิบัติตัวกันได้
   ในการฝึก บุคคลท่ามือเปล่าในเดือนแรก ก็คือฝึกพวก แถวตรง ตามระเบียบพัก ซ้ายหัน ขวาหัน พวกนี้แหละครับแต่จะมีเพิ่มเติมอีก ตรงพวก หมู่แถวชิด การรายงานตัว การรายงานยาม ซึ่งก็ฝึกได้เกือบหมดทุกคนนั่นแหละครับ การฝึกพวกนี้ ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่หรอกครับ แต่มันร้อนมากกว่าครับ ผมก็งงๆเหมือนกันนะ อากาศในเดือน กุมภา น่าจะเป็นปลายๆของฤดูหนาว แต่มันหนาวแค่ตอนเช้า พอเริ่มสายๆนี่ เหงื่อไหลเหมือนน้ำเลยครับ แล้วยิ่งกองร้อยผมอยู่บนเนินเขาด้วย เหมือนพระอาทิตย์มันเข้ามาใกล้ึขึ้นอีกหน่อยเลยเหมือนมีความรู้สึกว่าร้อนมากกว่าปกติอีกครับ ไม่รู้คิดไปเองรึป่าว
  ในแต่ละหมวด ตอนฝึกนั้น จะมีจ่าออกมาฝึกให้ หมวดละ 1 คน ซึ่งลีลาการสอนก็จะแตกต่างกันออกไปตามนิสัยใจคอของจ่าแต่ละคนครับ ในหมวดของผม จ่าที่มาฝึกให้ เขาจะนิ่งๆครับ พูดน้อยๆ แต่ทุบหนักเหลือเกิน เคยไ้ด้ยินคนพูดกันมาเหมือนกันครับ ว่าฝึกทหารต้องเจอ มือกับเท้า นั่นน่าจะเป็นสมัยก่อนนะครับเพราะตอนที่ผมไปเป็นทหาร เขาไ่ม่ค่อยลงไม้ลงมือกันแล้วครับแต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอกครับ อย่างที่ผมได้เคยกล่าวไว้บทก่อนๆ ว่ากองร้อยผม อยู่ตรงข้ามกับ ร้อย 6 พัน 1 ซึ่งเมื่อเวลาฝึกจะมองเห็นกันครับ  เมื่อผมได้เห็น ร้อย 6 ฝึกกันแล้ว ผมนึกดีใจจริงๆครับที่ได้อยู่ ร้อย 2 เพราะจ่าที่อยู่ร้อย 6 แต่ละคนนั้น เฮี๊ยบๆเกือบทุกคนเลยครับ ตอนผมฝึกๆอยู่จะได้ยินเสียงทุบ หรือเสียงเตะ ดังมาจากทางร้อย 6 อยู่บ่อยๆ ซึ่งจ่าที่ฝึกหมวดผม ยังเคยพูดเปรยๆว่า ถ้าพวกเอ็งฝึกกันไม่ได้เรื่อง แกจะใช้ระบบแบบนั้นมั่ง บางคนอาจจะคิดว่าแกแค่ขู่ แต่ผมรู้ในใจว่าแกทำได้แน่นอน ซึ่งบางครั้งจ่าแกก็จะมีลงไม้ลงมือมั่งครับ แต่ไม่หนักหนาอะไรมาก เอาแค่ให้รู้สึกตัว เพราะบางคนตอนฝึกเหนื่อยๆ อารมณ์มันจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมก็เคยเป็น ฝึกๆอยู่คิดเรื่องอื่นซะงั้น พอจ่าเขาออกคำสั่งให้ทำอะไรก็ไม่ได้ทำ จ่าแกก็จะเตือนด้วยฝ่ามือเบาๆดังตุบ แล้วก็บอกว่าฝึกอยู่ ใจลอยไปไหน ถ้าบางคนหลุดบ่อยจนเข้าตาจ่าแก ก็อาจจะมีใช้เท้าสะกิดก้นสักป๊าบ สองป๊าบ ไม่ได้เตะให้เจ็บหรอกครับ เอาแค่ให้รู้สึกตัว ถ้าเป็นตอนเช้า หลังจากฝึกเสร็จก็จะให้พักผ่อนสัก 10 นาทีครับ  ลืมบอกไปครับ เขาจะไม่ฝึกยาว ตั้งแต่ 9 โมงเช้าจนถึงเที่ยงเลยนะครับ จะฝึกประมาณ 1 ชั่วโมง แล้วก็จะให้พักประมาณ 15 นาที แล้วก็ฝึกต่อ จนถึงเวลาพัก ก็ไปกินข้าวที่โรงเลี้ยงครับ  โดยคนที่พาแถวทหารใหม่ไปกินข้าวก็คือ "จ่าเวร" ครับ จ่าเวรก็คือ พวกจ่า พวกหมวดในกองร้อยนี่แหละครับ โดยในแต่ละวันเขาจะผลัดกันเข้าเวร คนละ1 วัน โดยเริ่มเข้าตอน 8 โมงเช้า แล้วไปออกเวรอีกทีตอน 8 โมงเช้าของอีกวัน ในขณะที่พาแถวไปกินข้าวที่โรงเลี้ยง ซึ่งอยู่ห่างจากกองร้อยประมาณ 500 เมตร จ่าเวร ก็จะให้ร้องเพลงเข้ากับจังหวะการก้าวเท้า เพลงที่ร้องก็จะเป็นเพลงเกี่ยวกับทหารเรือนี่แหละครับ ไม่ใช่พวกเพลงสตริง หรือเพลงลูกทุ่งนะครับ เมื่อไปถึงโรงเลี้ยงก็จะให้วิ่งเข้าโรงเลี้ยงทีละแถว แต่ถ้าวันไหนรีบๆก็ให้วิ่งเข้าไปหมดเลยครับ เข้าไปนั่งตรงไหนก็ได้ครับ เขาไม่ได้ฟิกไว้ ในตอนแรกผมคิดว่าเป็นทหารต้องกินแบบมีระเบียบแต่ที่ไหนได้ก็กินกันแบบปกตินี่แหละครับ เพียงแต่ห้ามคุยกันเสียงดัง ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่เห็นจะลำบากตรงไหนเลยการเป็นทหาร แต่ผมไม่ได้คิดถูกทั้งหมดนะครับ เดี๋ยวผมจะกล่าวให้ฟังในภายภาคหน้าครับ
    บทนี้เริ่มยาวแล้ว กลัวจะตาลายกัน ผมขอจบบทนี้ไว้เท่านี้ก่อนดีกว่าครับเดี๋ยวมาอ่านกันต่อว่าชีวิตของทหารเกณฑ์ของผมที่ ร้อย.2 พัน.1 ที่ ศูนย์ฝึกทหารใหม่จะเป็นอย่างไรต่อไป ในบทนี้ ขอลาไปเพียงเท่านี้ครับ